Rozdizał 2 - Kartka terroru

Kochamy was fani bardzo <3333 już dniedługo stwórzmy nową okładkę <33333 OMG ALE FAJNIE POMG <3333 ZAPraszamy do zapoznania się z strona i i postronami, znajdziecie tam ciekawe rzeczy i i inne przedmoty i postacie.

 Buziaczki.
 Sumer love <3

Perpsetywa Merry:

 Gdzieś w oddali zawyły dzikie kaktusy, a my razem z nimi. Potwór rzucił się na nas, a my zamknełyśmyoczy z przerażeniem. Gdy je otworzyłyśmy potwór leżał już martwy, a przed nami stała Kobieta i chłopak trzymając pochwo-miecz. Biła od niech potęga imoc, wiedziałam, że nie są z naszego wymiaru. Oboje byli przepiękni i odrazu się zaprzyjaźniliśmy. Jako najlepszi przyjaciele podzieliliśmy się zadaniami. My mieliśmy rozpłatać wierzęz, a oni poszukać tubylców. Rozdzieliliśmy sią, a oni dali nam ŻÓŁTE noże. Wraz z Marylką zgodnie zabraliśmy się za rozpłatywanie odbytu, gdy nagle wyskoczyła z niego śnieżnobiała kartka. Była zwykła, a jednak nie dokońca. Biła od niej zajebistość. Zgięłam ją i wsadziłam do majte,  tam gdzie nikt nigdy jej nie znaidzie. Niespodziewanie zmnów wstało słońce i zaczęło nas oświecać. Poćwiartowałyśmy zwierze i spakowałymy mięso do naszych ŻÓŁTYCH plecaków, wcześniej wipijając całą krew, jak to robią wszystkie stworzenia mające przodków vamiry.
 Wstałyśmy by zobaczyć, gzie poszli nasi sojusznicy, gdy niespodziewanie odezwała się obok nas stworzenie.
 -Kim wy jesteście?!?
 -Zabiłyście KOBYŁOREKINA, dlaczego?!?
 Odwróciłyśmy się niepewnie i naszym oczą ukazali się tubylce. Były to ogromne maporożce, które tutaj żyły, w tej diamentowej wiosce.
 -Chciał nas zjeść!!!-Wykrzyczała Marylka.
 -Czekaj, czy ty nie jesteś Maryla Rodowicz? Zaśpiewaj coś dla nas, to damy wam spokój.
 Zaczęłą śpiewać, ale to już było, gdy nagle za jej plecami dało się usłyszeć Like a Virgin, Madonny. TO BYŁO NIE MOŻLIWE, ona zaginęła trzy lata temu, to była matka Marylki!
 -Nie, mamo!
 -Marylkoszepnęła wtulając się w jej pierwś.
 -Spoko, to moi kumple-szepnęła Madonna <3
 -Co ty tutaj robisz-spytałam.
 -Gdy uwięziono twojego Ojca, Marry, starałam się coś zrobić, ale dziwna dłoń uwięźiła mnie w tym wymiarze i nie mogę nic zrobić. Słońce ogranicza mocze...
 -Może to pomorze?-zepnęłąm wyciągając kartkę z martek.
 Wszystkie stwory zamarły. Tubylcy uciekli w popłochu, a oczy Madonny dziko zabłyszczały. o musiało coś być.
 -Kurwa, skąd to masz?-spytała sycząc jadowicie.
 -Z kurwa REKINOKOBYŁY, z kurwa jego odbytu...
 -Że też o tym nie pomyślałam, wy wogóle wiecie co to jest?
 -Kartka-szepnęła Marylka.
 -To nie zwykła kartka. To Kartka terroru, która może przynieść czasy zagłady.
 -Czyli pomożesz nam?
 -Tak, dzięki niej się wdostaniemy, to będzie nasza mapa.
 Nagle zza krzaków wyskoczyła Ay wraz ze swoim ukochanym i ogromnym smokiem. Zrobiłam wtf, na co ona przedstawiłą nam płomyczka i zgodnie opuściliśmy kryształową wioskę udając się do rubinowego pałącu.



Perspektywa Ayako:
Kobyła zdziwiła się naszym pojawieniem, my rozejrzeliśmy się.
Ujrzeliśmy dwie kobiety, które patrzyły na nas śmiertelnie przerażone. Zastanawiałam się czy to może dlatego, że moje włosy są w nieładzie... Ale wtedy Kobyła ruszyła na nas! A my na nią!!!
Jednym prostym cięciem zabiliśmy stwora i porozmawialiśmy z kobietami. Okazały się bardzo miłe i ładne od razu się zaprzyjaźniliśmy.Wszyscy razem postanowiliśmy się rozdzielić. Marry i Maryka miały przygotować mięso Kobyły, a my poszukać tubylców. Szliśmy przez karmazynowe zarośla, gdzieniegdzie, musieliśmy stawać, bo atakowały nas jakieś dziwne wężę z głowami ptaków. Syczały coś co brzmiało jak murmourando, ale zabijaliśmy te gadziny, i szlimy dalej. Nagle staneliśmy jak wryci. Za drzewem stało coś dużego i CZERWONEGO!
-I co idzemy tam?-  zapytał mnie Akiko
Zmierzyłam go wzrokiem i dzielnie powiedziałam- Ja tam idę, przytrzymaj mi miecz- i podałam mu swój pochwo miecz. Bez strachu i złości szłam w kierunku drzewa. Nie wiem dlaczego, ale wiedziałam, że to CZERWONE coś nie może być złe. Kiedy już doszłam do drzewa wszystko stało się jasne. To coś trzęsło się jak zgnieciony laczkiem komar, jak osika, jak przepiękne łany zboża
przy podmuchach ciepłego wiosennego wiatru.
-ZABERZCIE TO ZABIERZCIE AAAAAAAA- Wył smok, a właściwie płomyczek.
-CO TY TYU ROBISZ?!- KRZYKNĘŁAM
- Ukrywam się, nie widać?- Warknął na mnie.
-Przed czym?- zapytałam rezolutnie
-Przed tymi straszliwymi REKINOKOBYŁAMI!!!
Wtedy podbiegł do nas Akiko i równie zdziwiony jak ja zaczął wypytywać Płomyka co tu robi.
- I ty myślałeś że dwumetrowy krzaczek jest dobrym schronieniem dla 10 metrowego smoka?- zadrwiłam.
-Musiałem się jakoś bronić, nie?
- Ale serio... ten krzak nie zasłonił ci nawet jednego skrzydła...
- CZEPIASZ SIĘ!- Warknął płomyk i zionął ogniem.
- EEEEEEJ! no weź się uspokój, bo wszystko spalisz.
- Dobra już dobra.
-A tak wogóle to jak tu się znalazłeś?-  spytał Aiko.
Smok usiadł na trawie, polizał się po ryjku i zaczął mówić- To było tak, siedziałem w mokrej zimnej celi. Nie było tam światła, ni okna. Woda skapywała z sufitu, a ściany były pokryte pleśnią.
Było źle, a nawet tragicznie. Wiedziałem, że mnie zabiją, więc modliłem się do matki najświętrzej Ogniowej i wtedy... nagle! Pojawiła się dziura czasoprzestrzenna i wessała mnie całego!
- OOOOO! no to my mieliśmy podobnie.
- Inaczej.
- znowu się czepiasz, Ay!
-Ja się nie czepiam- warknęłam i poszłam sobie dalej przez krzaki.
Oni chyba stali jeszcze przez jakiś czas(nie wiem bo się od nich odwróciłam), ale wkońcu ruszyli tyłki  i poszli za mną. Nie znaleźliśmy wioski, ale jakiś bardzo ciekawy krzak. Był CZERWONY i cały w zielono różowych owocach. Przeszliśmy przez niego, a wtedy płomyk znowu zionął ogniem. My ze złością patrzyliśmy na niego, on na ludzi po drugiej stronie krzaków. A była Tam Marry, Marylka i Madonna i jakiś stworek, którego wcześniej na oczy nie widziałam. Skoczyłam przez gałęzie i od razu znalazłam się przy Madonnie. Zaczęłam piszczeć i skakać wokół niej. W końcu to moja idolka z dzieciństwa. Madonna chyba była trochę zażenowana, ale złożyła mi autograf na moich pięknych piersiach. Wtedy Marry zaczęła mówić coś o kartce terroru, którą znalazła. A tubylec powiedział coś o pałacu z z rubinu...
-Ale musimyy tam iść?- zapytałam
- Musimy musimy!
- ALE...
- IDŻIEMY!- Krzyknął Płomyk i marszowym krokiem ruszył na przód. A my za nim.